Kreatynina jest produktem katabolizmu mięśniowego.

Prawie cała kreatynina jest wydalana przez nerki, więc jej stężenie we krwi jest dobrym miernikiem pracy nerek.
‍
Stężenie kreatyniny w surowicy zależy od całkowitej masy mięśniowej, płci (u mężczyzn jest wyższe niż u kobiet), a także od ilości spożywanego w diecie mięsa (dieta bogata w mięso może podwyższać stężenie kreatyniny nawet o 30%).

Oznaczanie stężenia kreatyniny znalazło zastosowanie w diagnostyce chorób nerek.
Jej stężenie ujemnie koreluje z wielkością przesączania kłębuszkowego w nerce. Czyni to z kreatyniny użyteczny marker filtracji nerek.

Wykorzystując stężenie kreatyniny do monitorowania funkcji nerek, należy pamiętać, że do znamiennego podwyższenia jej stężenia dochodzi dopiero wówczas, gdy znaczna część nefronów  - podstawowego elementu budowy nerki (ok. 50%) zostaje uszkodzona.
Wzrost stężenia kreatyniny jest zawsze dowodem pogorszenia czynności wydalniczej nerki, zarówno ostrej jak i przewlekłej. Oznaczenie kreatyniny w surowicy (wraz z uwzględnieniem wieku, wagi i płci pacjenta) jest wykorzystywane do wyliczenia współczynnika przesączania kłębuszkowego (GFR), który jest traktowany jako badanie przesiewowe w kierunku uszkodzenia nerek.

Warto zwrócić uwagę, że do wzrostu stężenia kreatyniny dochodzi również w sytuacji ograniczonego spożycia płynów oraz w chorobach przebiegających z odwodnieniem organizmu (np. wymioty czy biegunka). W takich wypadkach wzrost stężenia kreatyniny ma charakter przejściowy i jest wartość parametru wraca do normy po nawodnieniu.  

Krew do oznaczenia stężenia kreatyniny jest pobierana z żyły, a do badania nie trzeba się szczególnie przygotowywać.