Inaczej niż w przypadku pobierania krwi, do tego badania wymagane jest minimalne przygotowanie. Pacjent jest poproszony o otwarcie ust i następuje potarcie tylnej ściany gardła bawełnianą pałeczką, w celu uzyskania próbki zawierającej komórki.

Po pobraniu próbki, bawełniana pałeczka jest umieszczana w pojemniku i oznaczana. W wielu laboratoriach naklejka jest drukowana wcześniej. Zawiera imię oraz nazwisko pacjenta, jego numer identyfikacyjny oraz numer przydzielony do próbki.

Po pobraniu i oznakowaniu naklejką, próbka jest transportowana do laboratorium, gdzie zostaje zarejestrowana. Kiedy próbka dotrze do odpowiedniego laboratorium, będzie zarejestrowana w Laboratoryjnym Systemie Informatycznym. Naklejka probówki zawiera wszystkie informacje niezbędne do upewnienia się, że próbka zostanie poddana stosownym badaniom, a końcowe wyniki będą powiązane z Twoim nazwiskiem. Zazwyczaj zawiera ona również imię i nazwisko oraz adres Twojego lekarza, wiec wyniki mogą być przesłane bezpośrednio do niego.

Kiedy próbka dotrze już do laboratorium, diagnosta przeniesie komórki znajdujące się na bawełnianej pałeczce na podłoże (np. agar) znajdujące się w szalce Petriego. Podłoże to sprzyja wzrostowi bakterii. W celu posiewu bakterii pociera się delikatnie bawełnianą pałeczką o powierzchnię podłoża.

Zabezpieczona, oznakowana szalka Petriego jest następnie umieszczana w inkubatorze, który jest komorą utrzymującą stałą, optymalną dla wzrostu bakterii temperaturę. Naczynie pozostaje w nim zazwyczaj 24 do 36 godzin. Jest to czas wystarczający dla namnożenia każdych, potencjalnie obecnych, bakterii.

Po inkubacji diagnosta dokona wzrokowej oceny kolonii wyhodowanych bakterii. Niektóre z nich mają charakterystyczny wygląd, który pozwala na ich identyfikację.  W niektórych jednak sytuacjach, w celu dokonania identyfikacji potrzebne jest wykonanie dodatkowych badań. Nie wszystkie bakterie są szkodliwe i wyhodowane wskazują na konieczność leczenia.

Jeżeli bakteria została zidentyfikowana jako szkodliwa, laboratorium wykona kilka dodatkowych testów, których celem jest ustalenie, który antybiotyk będzie w tej sytuacji najskuteczniejszy i opanuje zakażenie. Taki test zaczyna się od ponownego pocierania powierzchni podłoża w szalce Petriego, jednak tym razem celem jest umieszczenie na niej wyhodowanych bakterii. W naczyniu zostają umieszczone kawałki białego papieru w kształcie krążków, nasączone rożnymi antybiotykami. Jeśli antybiotyk powstrzymuje namnażanie się bakterii znajdujących się w naczyniu, wokół krążka pojawi się przezroczysta otoczka. Oznacza to, że lekarz możne przepisać ten antybiotyk w celu wyleczenia zakażenia gardła.

Wyniki badania zostaną zapisane w systemie. Mogą one być wysłane do lekarza faksem lub pocztą elektroniczną (e-mail). Lekarz może zostać również powiadomiony o nich telefonicznie.